Μιλώντας για... Όλα αυτά που χάσαμε

Σαν ένας άσημος συγγραφέας μια από τις προτάσεις που ακούω πιο συχνά είναι: "Να γράψεις την ιστορία της ζωής μου". Κάποιοι άλλοι απλά μού λένε μια ιδέα και περιμένουν να την ακολουθήσω. Λες και η έμπνευση λειτουργεί μ' αυτό τον τρόπο!

Στην πραγματικότητα η τύχη είναι που παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στη συγγραφή των ιστοριών μου. Μια κουβέντα που άκουσα κάπου, κάποιες τυχαίες συναντήσεις. Μια κοπέλα που συνάντησα μια και μοναδική φορά στο Πάι της Ταϊλάνδης μού χάρισε με τη σιωπή της μια από τις ιστορίες του "Άγιου Πότη. Κάποια που συνάντησα λίγες φορές στα Χανιά μού έδωσε δύο έντυπα βιβλία μέχρι τώρα. Δυο μάτια δακρυσμένα με βοήθησαν να αντιληφθώ τη ματαιότητα ενός εγχειρήματος και η Χοπ…

Η Χοπ είναι ένα πρόσωπο εμπνευσμένο από μια κοπέλα που τη λέγαν Λίζα και νε την οποία συνομίλησα μία και μοναδική φορά στην Τσιανγκ Μάι της Ταϊλάνδης. Είχε φτιάξει ένα σχολείο για τα φτωχά παιδιά εκεί. Και πριν απ' αυτό είχε φτιάξει ένα στο Νεπάλ. Ήταν δασκάλα, οργανώτρια, δημιουργός, μα πάνω απ' όλα ήταν ένα πλάσμα λυπημένο. Τη σκότωνε καθημερινά η κακία του κόσμου. Το κατάλαβα απ' τα μισόλογά της.

Πήρα, λοιπόν, αυτά τα ελάχιστα στοιχεία από το βιογραφικό της, και όταν έφτασε ο καιρός κάθισα και έγραψα μια ιστορία που διαδραματίζεται στις ΗΠΑ - πιο συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη και σε μια πολίχνη στα Απαλάχια όρη.

Η Χοπ, στην αρχή, είναι ένα πλουσιοκόριτσο που τα έχει όλα, μα που της λείπουν τα πάντα. Μέχρι που γνωρίζει κάποιον που της αλλάζει την οπτική γωνία. Κάποιον που είναι φτωχός σε χρήμα, μα πλούσιος σε ουσία, που δίνει τα δεκαπλάσια απ' αυτά που παίρνει. Μαζί του έρχεται κι η ανακάλυψη ενός καινούριου κόσμου, ενός που δεν μπορούσε να δει μέσα από τις παρωπίδες των προνομιών της.

Κι έτσι, στα ξαφνικά, το βλέμμα της φωτίζει, η πορεία της αλλάζει, βρίσκει στα μάτια του αγαπημένου και των πράξεών του όλα αυτά που της λείπουν. Και βρίσκει και μια φίλη κάπως φευγάτη, αντισυμβατική, που λατρεύει να διδάσκει τα παιδιά πώς να ζωγραφίζουν, αλλά και που είναι καταπληκτική ζωγράφος η ίδια. Η Μάριαν γεννήθηκε λυπημένη, αλλά την ίδια ώρα είναι γεμάτη από ζωή (στο σπίτι της έχει δυο δωμάτια καλυμμένα ολάκερα από ζωγραφιές: το ένα φωτεινό, το άλλο σκοτεινό - εκεί είναι τα όνειρα κι οι εφιάλτες της).

Οι τρεις τους θα ζήσουν λίγα μαζί. Η κακία του κόσμου θα τους χτυπήσει αλύπητα. Θα χάσουν κάποιον στο δρόμο, αλλά δεν θα χαθούν. Η Χοπ θα ακολουθήσει ένα δρόμο. Η Μάριαν άλλο, παρόμοιο. Μα προτού χαθούν θα φάνε και θα πιουν, θα τραγουδήσουν και θα θρηνήσουν μαζί. Θα δουν το θάνατο κατάματα και θα τον φτύσουν κατάμουτρα.

Στο τέλος αυτού του ανέκδοτου ακόμη, σε έντυπη μορφή, βιβλίου η ιστορία της Χοπ θα φτάσει σε μια κατάληξη. Της Μάριαν όμως όχι, αφού θα δραπετεύσει απ' τις σελίδες του για να κάνει μια βόλτα μέχρι τη Ρουάντα, όπου θα συναντήσει τον Μαλάικα (την ιστορία του οποίου έχω πει σ' ένα παιδικό βιβλίο που έχει εκδοθεί), ένα παιδί δίχως πόδια, που σπάνια χάνει το χαμόγελό του και που την αγαπά πολύ, τόσο πολύ όσο τη μαμά και τις ζωγραφιές του.

Κι η περιπέτεια της ζωής και των αναμνήσεων συνεχίζεται…

Μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο δωρεάν από εδώ.

Η ζωγραφιά του εξωφύλλου είναι της Έλενας Σιούφτα.