Ώστε αυτό ήταν όλο. Και
τώρα τέλειωσε,
και τώρα ο καλλιτέχνης
μπορεί να συνεχίσει το δρόμο του.
Πίσω του, ό,τι έχει
επιτύχει
τον ακολουθεί σκυφτό.
Σκυθρωπό, λυπημένο.
Τις περισσότερες μέρες δεν
αντέχει τη δουλειά,
σα να τον φτύνει από κάθε μεριά.
Τις περισσότερες νύχτες,
τον καθιστά μισότρελο
και μεταμορφώνει τη σάρκα
του σε κρέας.
Μια νύχτα πρεμιέρας. Μια
δημόσια έκθεση,
ένα γοητευτικό χαμόγελο.
Ένα ολοκληρωμένο ποίημα.
Σα να αποθέτει άρωμα στο
δέρμα
όλου εκείνου του χάους που
ζει μέσα του.
Οι ιδέες είναι τόσο τέλεια
πράγματα.
Αλλά σύντομα, σαν αποκτούν
ζωή
γίνονται έρποντα, ογκώδη,
πομπώδη πράγματα
τόσο δύσκολα να διαχειριστούν.
Αυτό είναι όμως που τον
κάνει να προσπαθεί˙
θα κοιτάζει μέχρι να
μισοτυφλωθεί.
Είναι η αναζήτηση που τον
καθορίζει,
όχι το πράγμα που
προσπαθεί να βρει.
Αναζητεί ένα μυστικό στο
φως, τη βροχή, την τροχαία
κίνηση.
Ένα πράγμα που τον κάνει
λιγότερο μόνο.
Μια ξαφνική, κτηνώδη
μαγεία˙
έναν άγγελο στο φαστφουτάδικο
που πλημμυρίζει τις φλέβες
του με ήλιο.
Τις προτάσεις που λένε οι
άγνωστοι.
Ένα παιδί που διασκεδάζει.
Το φως της μέρας σ' έναν
άντρα που λαγοκοιμάται.
Μια υγρή κηλίδα στο
ταβάνι.
Κάτι που μπορεί να του
σφίξει τα χέρια
και να γεμίσει την ψυχή του
με συναίσθημα.
Κι αξίζει όλη αυτή την
αγωνία
η επιθυμία του να είναι κάτι παραπάνω
για εκείνη την άστατη
έκσταση και μόνο
της γνώσης του γιατί
υπάρχει.
Για τη φλεγόμενη γροθιά,
απ' τον παράδεισο,
την αιώνια της στιγμής.
Όταν κάτι είναι καλό είναι
πολύ καλό,
όλ' τ' άλλα είναι απλά
εξιλέωση.
Σε δική μου, πρώτη, μετάφραση.
Η εικόνα είναι κλεμμένη από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου