Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Οι καμπάνες της Ανν Σέξτον



Σήμερα του τσίρκου η αφίσα
αποκολλάται απ' τον τοίχο
και τα παιδιά έχουν ξεχάσει
αν ήξεραν κάτι δηλαδή.
Πατέρα, θυμάσαι;
Μόνο ο ήχος απομένει,
ο απόμακρος γδούπος των καλών ελεφάντων,
η φωνή των αρχαίων λιονταριών
και πώς οι καμπάνες
ριγούσαν για τον ιπτάμενο άντρα.
Εγώ, γελώντας,
καθισμένη στον ψηλό σου ώμο
ή μικρή στα σκληρά πόδια των ξένων,
δε φοβόμουνα.
Κρατούσες το χέρι μου
και μου εξήγησες άμεσα
τους τρεις δακτυλίους του κινδύνου.

Ω δες τον σκανδαλιάρη κλόουν
και την άγρια παρέλαση
καθώς η αγάπη η αγάπη
η αγάπη γεννούσε κύκλους γύρω μου.
Αυτός ήταν ο ήχος όπου ξεκίνησε:
η κοφτή μας ανάσα που λαχταρούσε να δει
τον ιπτάμενο άντρα με το στήθος προτεταμένο
να διασχίζει τον έγκλειστο ουρανό
και να σκαρφαλώνει στον αέρα.
Θυμάμαι το χρώμα της μουσικής
και πώς παντοτινά
όλες οι τρεμάμενές σου καμπάνες
ήταν δικές μου.

Σε δική μου μετάφραση.

Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ.
 

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Βδομάδα 21



Του αρέσει η δουλειά του, πολύ, επειδή τον κάνει να θυμάται ένα παρελθόν που ποτέ δεν έζησε, αλλά για το οποίο άκουσε πολλές ιστορίες από τους παππούδες του.

Οι τουρίστες δεν έρχονται και πολύ συχνά στα μέρη του αφού δεν υπάρχουν πια και πολλά για να δει κανείς: λίγα ιμπάλα, καμιά αντιλόπη, μερικές ζέβρες, κι αν φανούν τυχεροί κάποιο γερασμένο λιοντάρι που έχασε το δρόμο του και περιπλανήθηκε μέχρι εκεί.

Μα κι αυτά τα λίγα πολλά είναι, αφού του δίνουν την ευκαιρία να μιλήσει με κάποιους άγνωστους ανθρώπους, να ξεφύγει απ’ την πλήξη και φυσικά να περιπλανηθεί στα όλο και πιο θολά τοπία των προγόνων του.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Όπως κάποιος ακούει τη βροχή του Οκτάβιο Παζ



Άκου με όπως κάποιος ακούει τη βροχή,
όχι με προσοχή, όχι αφηρημένα,
ανάλαφρα βήματα, λεπτό ψιλόβροχο,
νερό που είναι αέρας, αέρας που είναι χρόνος,
η μέρα εξακολουθεί να φεύγει,
η νύχτα δεν έχει έρθει ακόμη,
σχεδιαγράμματα της ομίχλης
στης γωνίας τη στροφή,
σχεδιαγράμματα του χρόνου
στην καμπύλη αυτής της παύσης,
άκου με όπως κάποιος ακούει τη βροχή,
χωρίς να ακούει, άκου τι λέω
με μάτια ορθάνοικτα προς τα μέσα, αποκοιμισμένα
με ξύπνιες και τις πέντε αισθήσεις,
βρέχει, ανάλαφρα βήματα, ένα μουρμουρητό συλλαβών,
αέρας και νερό, λέξεις δίχως βάρος:
ό,τι είμαστε κι είμαστε,
οι μέρες και τα χρόνια, αυτή η στιγμή
αβαρής χρόνος και βαριά θλίψη,
άκου με όπως κάποιος ακούει τη βροχή,
η υγρή άσφαλτος λάμπει,
ατμός αναδύεται και απομακρύνεται,
η νύχτα ξεδιπλώνεται και με κοιτά,
εσύ είσαι εσύ και το κορμί σου από ατμό,
εσύ και το πρόσωπό σου της νυκτός,
εσύ και τα μαλλιά σου, αβίαστη αστραπή,
περνάς το δρόμο και εισέρχεσαι στο μέτωπό μου,
υδάτινα βήματα μπρος από το βλέμμα μου,
άκου με όπως κάποιος ακούει τη βροχή,
η άσφαλτος λάμπει, περνάς το δρόμο,
είναι η ομίχλη, περιπλανιέσαι στη νύχτα,
είναι η νύχτα, κοιμάσαι στο κρεβάτι σου,
είναι το φούσκωμα των κυμάτων στην ανάσα σου,
τα υδάτινά σου δάχτυλα βρέχουν το μέτωπό μου,
τα φλογισμένα σου δάχτυλα καίνε τα μάτια μου,
τα αέρινά σου δάχτυλα ανοίγουν ματόκλαδα χρόνου,
μια πηγή οραμάτων και αναστάσεων,
άκου με όπως κάποιος ακούει τη βροχή,
τα χρόνια περνούν, οι στιγμές επιστρέφουν,
ακούς τα βήματα στο διπλανό δωμάτιο;
όχι εδώ, ούτε εκεί: τα ακούς
σε κάποιο άλλο χρόνο που είναι το τώρα,
άκου τα βήματα του χρόνου,
του εφευρέτη τόπων αβαρών, του πουθενά,
άκου τη βροχή που τρέχει πάνω στην ταράτσα,
η νύχτα είναι τώρα περισσότερο νύχτα στο δάσος,
η αστραπή φώλιασε ανάμεσα στα φύλλα,
ένας αεικίνητος κήπος έρμαιος - μπες μέσα,
η σκιά σου καλύπτει αυτή τη σελίδα.

Σε δική μου μετάφραση από τα αγγλικά.
 

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Μην είσαι κανενός ο αγαπημένος της Άλις Γουόκερ



Μην είσαι κανενός ο αγαπημένος˙
να είσαι ένας παρίας.
Πάρε όλες τις αντιφάσεις
της ζωής σου
και τύλιξέ τες γύρω σου
σαν ένα σάλι,
που θα αποκρούει τα χτυπήματα
και θα σε κρατά ζεστό.
Παρακολούθα τους ανθρώπους να υποκύπτουν
στην τρέλα με πολλή ευθυμία˙
άσε τους να σε κοιτούν λοξά
κι εσύ με τον ίδιο τρόπο ν' αποκρίνεσαι.
Να είσαι ένας παρίας˙
να είσαι χαρούμενος όταν περπατάς μόνος
(ξενέρωτος)
ή σαν περιδιαβάζεις στις συνωστισμένες
ποτάμιες κοίτες
με άλλους παράφορα
ηλίθιους.

Οργάνωσε μια κεφάτη συνάθροιση
στην όχθη
όπου χιλιάδες αφανίστηκαν
εξαιτίας των γενναίων πληγωμένων λέξεων
που είπαν.

Αλλά μην είσαι κανενός ο αγαπημένος˙
να είσαι ένας παρίας.
Έχων το προσόν να ζεις
ανάμεσα στους νεκρούς σου.

Σε δική μου μετάφραση από τα αγγλικά

Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ
 

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Πάμπλο Νερούδα - Ποίημα 20



Απόψε μπορώ να γράψω.
Απόψε μπορώ να γράψω τις πιο θλιμμένες γραμμές.
Να γράψω, για παράδειγμα, "Η νύχτα είναι έναστρη
Και τ' αστέρια είναι μπλε και τρεμοπαίζουν πέρα μακριά".
Ο νυχτερινός άνεμος περιστρέφεται στα ουράνια και τραγουδά.
Απόψε μπορώ να γράψω τις πιο θλιμμένες γραμμές.
Την αγαπούσα, και μερικές φορές μ' αγαπούσε κι εκείνη.
Νύχτες σαν κι αυτή την κράτησα στην αγκαλιά μου.
Τη φίλησα ξανά και ξανά κάτω από το δίχως τέλος ουρανό.
Με αγαπούσε, μερικές φορές την αγαπούσα κι εγώ.
Πώς θα μπορούσε κανείς να μην αγαπά τα πελώρια ακίνητά της μάτια;
Απόψε μπορώ να γράψω τις πιο θλιμμένες γραμμές.
Αναλογιζόμενος ότι δεν την έχω. Σκεφτόμενος ότι την έχασα.
Ακούγοντας την παμμέγεθη νύχτα, που γίνεται ακόμη πιο αχανής χωρίς αυτήν.
Κι ο στίχος πέφτει σα δροσιά στο βοσκοτόπι.
Τι σημασία έχει ότι η αγάπη μου δεν μπορούσε να την κρατήσει εδώ;
Η νύχτα είναι γιομάτη αστέρια και δεν είναι μαζί μου.
Αυτό είναι όλο. Πέρα μακριά κάποιος τραγουδά. Πέρα μακριά.
Η ψυχή μου δεν είναι ικανοποιημένη που την έχασε.
Το βλέμμα μου προσπαθεί να τη βρει λες και μπορεί να τη φέρει πιο κοντά.
Η καρδιά μου την αναζητεί, και δεν είναι μαζί μου.
Η ίδια νύχτα ξασπρίζει τα ίδια δέντρα.
Εμείς, της άλλοτε εποχής, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.
Δεν την αγαπώ πια, αυτό είναι βέβαιο, αλλά πόσο την αγαπούσα τότε!
Η φωνή μου προσπάθησε να βρει τον αγέρα που θ' άγγιζε την ακοή της.
Αλλουνού. Θα είναι αλλουνού. Όπως ήτανε πριν απ' τα φιλιά μου.
Η φωνή της, το φωτεινό της κορμί. Τα ατελεύτητά της μάτια.
Δεν την αγαπώ πια, αυτό είναι βέβαιο, αλλά ίσως και να την αγαπώ.
Η αγάπη είναι τόσο σύντομη, η λησμονιά τόσο μακρόχρονη.
Επειδή νύχτες σαν κι αυτή την κράτησα στην αγκαλιά μου
η ψυχή μου δεν είναι ικανοποιημένη που την έχασε.
Ωστόσο αυτός ίσως να είναι ο τελευταίος πόνος που θα μου χαρίσει
κι αυτοί οι τελευταίοι στίχοι που θα γράψω για κείνη.

Σε δική μου μετάφραση από τα αγγλικά

Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ